Dag 9: Lebanon - Mammoth Spring

Mammoth Spring
Mammoth Spring is een hele omvangrijke bron gelegen in het Mammoth Spring State Park. Het is de grootste bron in Arkansas en één van de drie grootste bronnen in de Ozark Plateau regio. Bronnen ontstaan wanneer door waterdruk een natuurlijke stroom van grondwater naar de aardoppervlakte wordt veroorzaakt.


Mammoth Spring's grootste afwateringskanaal kan makkelijk gezien worden door reizigers op de US 63. De grote hoeveelheden water uit de bron stromen enkele honderden meters voordat het vermengd wordt met de Warm Fork van de Spring River en zo de Spring River hoofdwateren vormen. Het koude water zorgt voor prima omstandigheden voor het vissen naar forel. Mammoth Spring is in juni 1972 een National Natural Landmark geworden.

Verslag:

Eerst Jerry en Lynda gedag gezegd en we moesten beloven dat als we ooit in de buurt van Michigan zijn, dan moeten we zeker bij ze langs komen. We houden in ieder geval via facebook contact! Daarna naar Ramona en Bob om gedag te zeggen. We kregen allebei nog een cadeau van haar en we mochten absoluut niet betalen voor de overnachtingen! Dat was echt niet de bedoeling en we voelen ons een beetje opgelaten maar goed, ze wilden het echt niet. Ook hier werd gezegd dat we snel terug moesten komen en dat zal zeker wel een keer gebeuren!

We rijden eerst nog een klein stukje over de Route 66 verder om naar Scott te gaan van Root Beer 66, of te wel “Mister C’s Routepost”. We hadden gehoord dat hij een geweldige shop heeft met veel Route 66 souvenirs. Nou dat klopte, wat een geweldige zaak zeg en heel veel Route 66 souvenirs die we nog nergens anders hadden gezien. Ook van Scott kregen we nog cadeautjes, een kerstbal met Route 66 er op en een paar pins van zijn zaak, heel leuk. T-shirt en een Route 66 horloge gekocht en toen weer op pad.

Bij Smitty’s, een supermarkt in Lebanon, lekkere broodjes en allerlei andere dingen gehaald voor onderweg en bij MacDonald nog een Mocha Frappé en toen op weg naar Arkansas. Het eerste stuk was een 2-Lane road en heerlijk rustig, later werd het een 4-Lane en was het iets drukker. Bij Willow Springs hebben we bij Junk-Shun Barn Flea Market lopen snuffelen maar geen leuke dingen gevonden. In W. Plain zagen we ineens een paar hele leuke oude auto’s staan en zijn toch weer even gestopt. Het waren er in totaal maar vijf maar ze waren echt heel mooi dus weer even een stelletje foto’s gemaakt.

In Thayer zijn we naar het Grand Gulf State Park gereden. Een klein maar wel heel mooi park met een mooie ‘Natural Bridge’, het was alleen jammer dat je die alleen van een hoog platform af kon bekijken. De bridge lag echt heel diep maar op de foto kun je niet laten zien hoe diep dat was. Een klein stukje rijden nog hierna en we zijn in Arkansas! Net over de staatsgrens ligt Mammoth Spring en we vinden hier al snel een kamer in het Riverview Motel. Het is een oud motel maar de kamer is oké en we hebben een prachtig uitzicht op de rivier.

We zijn na even relaxen gaan kijken waar we kunnen eten en vinden een leuk restaurant aan de rivier, het Riverbend Restaurant. We hebben heerlijk buiten op het terras gegeten wat een de rivier lag. We zagen op een gegeven moment een groot beest lopen en dat bleek een bever te zijn. We besloten om na het eten een stuk langs de rivier te gaan lopen om te kijken of we er nog meer zouden zien. Toen we wegreden, zagen we aan de overkant een waterval en dachten; hier gaan we maar eens kijken. Zaten we ineens in het Mammoth Spring State Park! Stond eigenlijk voor morgenochtend op het programma maar ja, je kan het maar gezien hebben!

Het is een heel leuk park met een aantal watervallen. Er is een dam waarvan de constructie in 1887 is begonnen en in 1888 gereed was. De dam is 15 feet hoog en 225 feet lang. We hebben heerlijk rond het meer gelopen en we hebben aardig wat bevers gezien in het water. Voor we naar het hotel terug gingen, hebben we alvast de tank volgegooid en nog even een zak ijs gehaald. We zitten op de eerste verdieping dus alleen even wat spullen uit de koffer gehaald, géén zin om ze mee naar boven te nemen. Toch weer veel gezien vandaag, op naar morgen dan gaan we naar Memphis TN!

Dag 8: Lebanon

Vandaag gaan we met Judy Wallmark een dagje op stap. Ze wil ons wat van de natuur in Missouri laten zien dus gaan we het onderstaande park bekijken.

Ha Ha Tonka State Park, Camdenton MO 
Ha Ha Tonka State Park (1978) is een staatspark in Missouri, gelegen nabij Camdenton aan de Niangua arm van het Ozarks meer. Het gebied heeft enkele grotten, sinkholes (diepe putten die ontstaan door bodemerosie) en mooie uitzichtpunten over het meer. Het meest opvallende kenmerk van het park is de ruïne van een herenhuis, genaamd "the castle", wat in 1942 is afgebrand.

Verslag:

Vandaag al vroeg afgesproken met Judy bij het Lebanon Laclede Library and Route 66 Museum. Het is bijna niet meer te herkennen, er is een aardige verbouwing gaande! Maar zo te zien wordt het uiteindelijk geweldig. Cathy, de directeur en Mark, die het museum runt, kwamen gelijk aanlopen en we kregen een uitgebreide rondleiding en Mark vertelde dat hij eigenlijk alles alleen deed. Hij doet echt ontzettend veel voor het museum, hij mag trots zijn op wat hij al gedaan heeft! Er komt nu ook een giftshop bij het museum en dat is een goede toevoeging. De schaalmodellen uit de auto gehaald en ze waren weer vol lof over de gedetailleerdheid van de modellen. Tom Masteller en een vriendin kwamen ook kijken en die maakten gelijk allemaal foto’s en we zijn vanaf nu “Members of the Ozark-sixty-six-society”.

We zijn met een hele groep gaan lunchen bij een catfish restaurant in Lebanon. Cathy, Mark, Judy, Ramona, Tom en die vriendin, nog twee vrouwen en Jerry en Lynda. Het was heerlijk maar jeetje, wat eten die Amerikanen toch een enorme porties. Wij hebben gelijk voor de hele dag genoeg op!! We zijn daarna terug gereden naar het museum en met onze eigen auto naar het Munger Moss gegaan. Judy pikt ons en Jerry en Lynda daar op om naar het Ha Ha Tonka State Park te gaan. Ze was daar voor het laatst vijf jaar geleden geweest en vond het leuk om het ons te laten zien. We zaten zo geanimeerd te kletsen, dat we even de weg kwijt waren maar na even op de iPad gekeken te hebben, vonden we de juiste weg.

Het belangrijkste in dit park is een ruïne van een kasteel. Het was de droom van een man, weet zijn naam even niet meer, om dit te bouwen. Helaas heeft hij het nooit gezien want is is een aantal maanden na de start van de bouw, omgekomen door een auto ongeluk. Het kasteel is in 1942 afgebrand maar de muren staan er nog vrijwel intact! Er was een eind verderop een watertoren die gebouwd was om bij brand, het kasteel te kunnen redden. Helaas is dat niet gelukt en de watertoren is door vandalen in 1976 ook flink beschadigd door brand. Verder hebben we in dit park een prachtige, niet al te grote, “Natural Bridge” gezien. Het blijft een wonderlijk iets dat water zoiets kan doen!

Terug in het motel, ging Judy na een ontzettende knuffel eigenlijk gelijk naar huis. We zullen haar weer missen want dit is echt een vrouw om nooit te vergeten!! We zijn nog even naar “Mister C” (Root Beer 66) gereden maar die was helaas gesloten. Toen nog maar bij Wrink’s gekeken, dit was een supermarktje maar het is nu een cowboy museum. We hebben hier koffie gedronken en hebben er een stuk cherry pie bij genomen. De vrouw vertelde ons dat deze pie al 102 jaar werd gemaakt, het recept ging van moeder naar dochter, naar kleinkind en zo door. ’s Avonds nog lekker met Jerry en Lynda bij het zwembad gezeten, Ramona kwam ook nog bij ons zitten. We hebben in deze paar dagen ontzettend veel hele fijne en lieve mensen ontmoet, “friends forever”!

Er zijn wel eens mensen die vinden dat Amerikanen nep en oppervlakkig zijn, wij maken dit jaar weer mee dat het absoluut niet zo is, het tegen overgestelde zelfs! De warmte en medeleven die wij hier krijgen met betrekking tot het overlijden van de moeder van Monique is velen malen groter dan dat wij in Nederland krijgen. Jerry en Lynda uit Michigan kwamen zelfs met een vaasje met daarin een paar bloemen aan. Deze mensen hadden wij nog nooit ontmoet en kennen wij alleen van Facebook. De “Big Hug” van onze 2 Amerikaanse moeders waren zo intens dat het even te veel werd.
We love the USA… (Willem).

Dag 7: Springfield - Lebanon

Lebanon MO
We gaan naar Lebanon om een aantal mensen te bezoeken. Allereerst Ramona en Bob van het Munger Moss Motel waar we ook overnachten. Vervolgens brengen we een dag door met onze goede vriendin, Judy. We gaan naar het Ha Ha Tonka State Park wat niet ver van Lebonon afligt. Misschien ook nog even kijken in het museum en Cathy gedag zeggen! We vermaken ons hier wel....

Verslag:

Na wat te hebben gegeten, tanken we en vertrekken we richting Lebanon MO. We rijden op ons gemak over de Route 66 en stoppen af en toe voor een foto. Bij Phillipsburg maken we een langere stop want hier gaan we even heerlijk rondsnuffelen bij Redmons, World’s Largest Gift Store. Wat een geweldige zaak is dit zeg, je kunt hier werkelijk voor elk wat wils vinden. Heel veel Route 66 souvenirs en T-shirt, waar er natuurlijk weer een aantal van mee gaan. Ook zag ik hier de Route 66 Betty Boop die ik een tijdje geleden op internet had gezien en die gaat natuurlijk ook mee!! We zijn even bij de Candy Factory geweest en jeetje…..wat een hoop snoep hadden ze hier en wat veel verschillende smaken.

We zijn net na de middag in Lebanon bij het Munger Moss Motel. Jerry Alger en zijn vrouw, Lynda, kwamen gelijk naar ons toelopen en ook Ramona, de eigenaresse. We kregen een dikke knuffel van haar! Ramona was erg blij met de miniatuur van haar motel sign en de ketting die ik voor haar had gemaakt. We kregen kamer 65, de Texas Room. Spullen naar binnen en nu eerst de scale models uitpakken. Nou, gelukkig alles nog intact, alleen een kleine beschadiging op het dak van Gay Parita maar dat was vrij simpel te repareren. Jerry en Lynda kwamen nog naar onze kamer en hadden een vaasje bij zich met twee witte bloemen, was voor mijn moeder! Dit is toch zo ontzettend attent, kreeg het even moeilijk! Ook Ramona was zo lief, je krijgt dan toch weer even een brok in je keel!

Lekker rustig aangedaan rest van de middag. Even na vijfen was Rich Dinkela er met een fotograaf, weet haar naam niet meer. Ze heeft honderden foto’s gemaakt van de schaal modellen en soms moesten we wel lachen want ze lag af en toe plat op de vloer om vanuit de juiste hoek te fotograferen. Rich gaat een artikel schrijven voor het Show Me 66 Magazine, een Route 66 blad in Missouri. Er kwam nog een stel kijken die we in 2010 in het museum hadden ontmoet, Gary (van Gay Parita) en zijn zoon Steve waren er. Ook Judy kwam binnen en weer een dikke knuffel! En toen ook nog Scott van Root Beer 66! Het leek de zoete inval wel!! Gary had het schaalmodel van zijn gas station nog niet gezien maar was er erg van onder de indruk, hij bleef Willem bedanken voor wat hij gedaan had.

Jerry en Willem hebben pizza gehaald en die hebben we met zijn allen opgegeten bij het zwembad. Judy ging weg nadat we hadden afgesproken morgen om 09.00 uur bij het museum. Alle anderen gingen kort daarna ook weg behalve Jerry en Lynda, zij logeren ook in dit motel. We hebben nog een tijd zitten praten bij het zwembad maar het werd fris en dus zijn we naar de kamer gegaan. Het was een fijne dag vandaag, weer veel Route 66 friends ontmoet!!

 

Dag 6: Miami - Springfield

Springfield MO
Op 30 april 1926 bedacht een inwoner van de stad Springfield de naam "Route 66" voor de snelweg van Chicago naar Los Angeles. In het Park Central Square is een plakkaat te zien, verkregen van de Route 66 Association of Missouri, ter eerbetoon aan de stad, en als dank voor de uitvinding van de naam Route 66. In Springfield (MO) zijn nog steeds sporen zichtbaar in het centrum van de "Mother Road", de moeder van alle wegen, Route 66.

Springfield is gelegen op het Springfield Plateau. De stad is voornamelijk vlak en omringd door een heuvelachtig landschap en kliffen. In de omgeving liggen een aantal meren. Vroeger liep er door het gebied van de stad Springfield een speciale weg, de "Trail of Tears"; deze staat nu bekend als de Old Wire Road. De "Trail of Tears" werd in 1838 door de Cherokee indianen afgelegd, toen zij gedwongen werden naar het aangewezen Indian Territory (nu Oklahoma) te verhuizen. Ook is de stad bekend om Wilson's Creek National Battlefield. Deze veldslag tijdens de burgeroorlog vond plaats in 1861. Er is een 8 km lange auto-tour, de zogenaamde Battlefield of Springfield Route, die je langs Bloody Hill (waar de veldslag plaatsvond), het Ray House uit 1852 en de begraafplaats, waar zowel noorder- als zuiderlingen begraven liggen, leidt. In het Walnut Street Historic District staan nog 150 oude huizen uit ca. 1900. De restanten van de route 66 liggen langs de Kearney Street, Glenstone Avenue, College en St. Louis Street en op Missouri 266 naar Halltown. Het eerste drive-in restaurant (behorende bij de route 66 toeristische opmars ) "Red's Giant Hamburg" is helaas afgebroken.

Rest Haven Court
Springfield is gezegend met veel, heel veel motels, maar de Rest Haven Court is één van de eerste motels dat Route 66 reizigers tegenkomen. Dat feit heeft zeker geholpen bij de overlevingskansen van dit motel. Het prachtige neon-sign is in de '50 jaren geplaatst, het motel zelf is al in bedrijf vanaf 1947.

Verslag:

Nog een klein stukje Route 66 in Oklahoma vandaag! We starten met het maken van foto’s van het Coleman Theater in Miami OK, een theater uit 1928. Een schitterend gebouw alleen jammer dat er bus voorstond en die ging ook niet weg! Maar toch wel aardig gelukt. In Commerce OK kwamen we bij Allen’s Fillin’ Station en daar tegenover lag de Dairy King. Beide op de foto en de Dairy King werd geopend door een vrouw toen we daar foto’s van aan het maken waren. We moesten binnenkomen en haar gastenboek tekenen. Even later kwam haar zoon ook binnen en jeetje……toen kwamen we er niet meer weg! Hij had hele verhalen over hoe het hier vroeger was en over Bonnie and Clyde die hier altijd in de omgeving waren. En wat heel leuk was, hij bakte Route 66 Cookies! Hij had een patent op de koekjes en ook op de vorm om de koekjes mee te maken. Hij stuurt de koekjes over de hele wereld, we kregen er twee mee van hem toen we ons eindelijk konden los rukken.

In Baxter Springs in Kansas gingen we even in Sacs 66, een antiek zaak, kijken en ook daar kwamen we bijna niet weg. Die man vroeg waar we vandaan kwamen en weer hele verhalen, gaaf hoor maar je schiet niet op. Daarna even koffie drinken bij Angels on the Route, de eigenaresse herkende mij nog van twee jaar geleden, dus ook daar weer lekker zitten kletsen. In Galena KS wilden we naar 4Woman on the Route. Hier waren we twee jaar terug ook maar toen waren ze niet open. Hier staat de truck die het voorbeeld is geweest voor Tow Mater uit de film Cars. Melba Riggs, één van de eigenaressen, is een hele bekende persoon op de Route 66 en die wilden we zeker ook ontmoeten. Het is een ontzettend aardige vrouw maar jeetje……wat kan die praten. Ze wordt niet voor niets “The Mouth” genoemd!!

Vervolgens wilden we naar Red Oak II maar dat heeft nog de nodige moeite gekost. We waren even helemaal de weg kwijt en zaten ineens op de snelweg richting Kansas City!! Dat koste even tijd maar ergens gevraagd en toen vrij snel gevonden. Dit is echt een aanrader voor iedereen die hier in de buurt komt. De eigenaar heeft hier een hele plaats nagebouwd met alles er op en er aan, uit Texas. Echt helemaal geweldig, het zag er allemaal zo gaaf uit! We konden hier jammer genoeg niet al te lang blijven omdat Gary bij Gay Parita op ons zat te wachten!

Daar waren we dus echt heel laat, al over half zeven, maar Gary vond het geen probleem. Hij woont hier dus is er altijd. En ook dit was een ontmoeting om nooit te vergeten, wat een geweldige man zeg!! Hij bleef ons maar bedanken voor het maken van het schaalmodel van zijn benzinestation. We zijn ontzettend verwend door hem, zeven T-shirts, een boek en een Route 66 tas moesten we nemen. We werden er verlegen van! We gingen uiteindelijk pas om negen uur weg hier. Gelukkig had Gary telefonisch een motel geboekt in Springfield, het Best Western Rail Haven motel. Hier waren we om tien uur, heel gaaf motel en mooie en schone kamer. Dit was weer een dag om nooit te vergeten, veel ontzettend aardige mensen ontmoet en gesproken en heel veel gezien!

Dag 5: Tulsa - Miami

Waylan's Hamburgers, Miami OK

Miami OK
Miami is een typisch Amerikaanse stadje. In de jaren '20 en '30 was het heel druk bevolkt, vnl. vanwege de olie die werd geproduceerd en de spoorweg die veel werk en volk aantrok. In de euforie van die tijd werd het Coleman Theatre opgericht. Een prachtig theater dat met behulp van een heleboel vrijwilligers en sponsors werd gerestaureerd. Zelfs het tapijt is speciaal gemaakt met de letters "CT". In die tijd werden er ook orgels geïnstalleerd in theaters en ook die hebben ze volledig hersteld. Het orgel wordt nu nog gebruikt als het theater stille en zwart-wit films vertoond. Ook het lichtpaneel,voor het eerst in gebruik genomen in 1929 is volledig gerestaureerd en werkt prachtig. Het theater wordt nu gebruikt voor lokaal theater en muziekoptredens.

Waylan's Ku-Ku - Burgers 

Waylan's is de laatste overlevende in de oude Ku-Ku keten van hamburgerzaken. De eigenaar en chefkok heeft het maken van hamburgers verheven tot kunst; ze zijn verkozen tot één van de beste in het land, en hij zweert dat vaste klanten kunnen vertellen wanneer hij of een assistent de hamburger heeft gemaakt! Waylan's serveert verder heerlijke gegrilde groene tomaten en verse kersenlimonade, maar belangrijker nog dan het eten is het gezellige '50 gevoel!

Verslag:

Vroeg op en vrij snel daarna weggegaan, géén koffie of thee op de kamer! Bij een tankstation koffie gehaald en de auto ook gevuld (nee…..niet met koffie!) en daarna op pad. Vandaag rijden we de Route 66 tot Miami OK. We komen eerst in Catoose en hier is de beroemde Blue Whale te zien. Vroeger was dit een zeer druk bezochte plek waar hele families naar toe gingen. De kinderen konden hier lekker zwemmen. Nu mag er niet meer gezwommen worden, je mag er wel vissen vanaf de Bleu Whale maar alles wat je vangt, moet je terug zetten. Wel leuk om dit Route 66 icon nu eens echt te zien. Je komt overal plaatjes tegen en ook op internet maar toch leuk als hem dan live ziet!

Aan de overkant is de Arrowood Trading Post. Het is nu geen trading post meer maar een car repair shop. Jammer dat veel van de indianen afbeeldingen op het gebouw in verval raken. In Claremore hebben we lekker in een paar antique malls lopen rond snuffelen. License plates van Tennessee en Mississippi gevonden, nog twee te gaan. Het begon hier een klein beetje te regenen maar na een paar tellen was het weer over. Nog regelmatig voor foto’s gestopt maar de eerste echte stop was bij Foyil, hier is het Totem Pole Park. Leuke attractie maar er waren twee jongens en verder niemand! Lekker op ons gemak foto’s lopen maken, vooral de aller grootste totem pole was erg mooi, hele mooie afbeeldingen op en goed onderhouden zo te zien.

In Chelsea zagen we ineens een heel oud en vervallen restaurant. Toen we foto’s aan het maken waren, kwamen er twee mannen naar Willem toe en vroegen waarom hij hier foto’s van maakten. Ze snapten niet waarom iemand hier foto’s van wilde maken! Hij vertelde dat we de Route 66 aan het rijden waren en dat dit er bij hoorde. Hij ging iets halen en dat waren metalen platen van de Route 66, we hebben er twee van hem gekocht. De andere man had ook hele verhalen en op een gegeven moment vroeg hij of we mee gingen naar zijn shop, hij wilde laten zien wat hij altijd gedaan had. Het bleek een hele bekende Wood Carver geweest te zijn. Zijn naam is Calvin Berry en op zijn 8e is hij al begonnen met hout snijden. Hij is nu 82 jaar en kan al enkele jaren niets meer doen omdat hij door zijn reuma er de kracht niet meer had. Hij heeft in zijn leven veel shows in heel de USA meegemaakt en ook les gegeven. We kregen een foto van hem toen hij nog jong was, echt heel gaaf. Dit was weer een geweldige ontmoeting!

In Vinita zagen we weer allemaal Antique Malls en toch weer één binnengegaan en ja hoor, nummerplaten van Arkansas en Louisiana gevonden. We hebben dus onze vier nieuwe staten! In Afton was het ook weer geweldig, bij het Afton Station naar binnen en wat we hier zagen!! Er stonden in twee grote loodsen erachter de meest schitterende auto’s, veel Packard’s maar ook wat andere antieke auto’s. En mooi allemaal, echt AWESOME! Ook een erg aardige man hier die dit “the best kept secret along Route 66” noemde en dat klopt wel! Zeker niet overslaan als je ooit de Route 66 gaat rijden.

Net in Miami aangekomen, zagen we ineens allemaal oude auto’s staan en toen we door een hek foto’s stonden te maken, riep een man: “come on in, the gate is open”. Ook weer zo’n leuke man die gelijk hele verhalen had over de auto’s en hoe hij er aan gekomen was. We moesten maar foto’s maken zoveel als we wilden, hij was aan het opruimen dus we kregen alle tijd van hem. Het waren echt oude auto’s waaraan van alles ontbrak maar wel schitterende plaatjes geschoten. En daarna maar eens een motel gaan zoeken! We hebben een kamer genomen in een Americas Best Value Inn, hele ruime en mooie kamer met enorm hoge bedden. Onze voeten raakten de grond geen eens meer en zo klein zijn we nu ook weer niet! Maar wel heel lekkere bedden…..

We wilden in het restaurant naast het hotel eten maar toen we daar naar binnen gingen, kregen we te horen dat ze al gesloten waren. We hebben via de tomtom een ander restaurant gevonden en dat bleek achteraf maar goed te zijn ook. Het was Montana Mike’s Steakhouse, zag er veel leuker uit en we hebben er werkelijk heerlijk gegeten. Was een heerlijke dag vandaag!!

Dag 4: Oklahoma City - Tulsa

   

Tulsa
Tulsa ligt in de staat Oklahoma. Deze staat kent de meeste wegen van de originele route van de Route 66. Tulsa was vroeger bekend als oliehoofdstad van de wereld en wordt nu (zoals zoveel andere plaatsen) de geboortestad van Route 66 genoemd. Het heeft een schitterend art-deco centrum en er zijn diverse musea met grote kunstschatten. Lekker ontspannen en wandelen kunt u in diverse parken, waaronder het Woodward Park en de Tulsa River Parken langs de Arkansas rivier. Bekende Route 66 attracties zijn: 11th Street Bridge, Route 66 Harley Davidson Shop en de Blue Whale in Cartoosa op 25 km afstand.

Een andere benaming voor Tulsa is Terra Cotta City vanwege haar rijkdom aan art-deco gebouwen; bijvoorbeeld Philcade Building en Boston Avenue United Methodist Church. Musea zoals het Philbrook Museum of Art en Grilcease Museum hebben een imponerende collectie aan Amerikaanse kunst in immense villa's van oliemagnaten.Tulsa behoort tot Green Country en is een deel van het Indian Territory. De indianen werden vanuit delen van de Verenigde Staten gedwongen hiernaar toe te verhuizen in het jaar 1820. Het gebied ten zuidoosten van Tulsa behoort nog steeds tot de indianen. Dit is een perfect gebied om kennis te maken met de oorspronkelijke amerikaans-indiaanse cultuur van voor 1800. In 1901 werd er olie gevonden in een plaatsje nabij Tulsa en veranderde Tulsa in een "boomtown". Later zorgde Cyrus Avery, inwoner van Tulsa en later de vader van de Route 66 genoemd, voor o.a. de route van Route 66. Daarnaast is Tulsa bekend om de Western Swing Music (country & western). Overige attracties /bezienswaardigheden zijn het Tulsa Air & Space Musem en Planetarium, Tulsa's Zoo, Oklahoma Aquarium, het Greenwood Cultural Center over de ergste rassenrel ooit in Amerika in het Greenwood District en het Totem Pole Park.


Verslag:
Vandaag wel ontbeten met Ken en Melissa en daarna nog foto’s gemaakt van ons vieren en Ken had gevraagd of Willem foto’s wilde maken van zijn nieuwe motor. Dus daar ook een flinke serie foto’s van gemaakt. Sturen we op naar Ken op een cd als we weer thuis zijn. Toen de spullen in de auto en na “a big hug” zijn we op pad gegaan. Het was erg gezellig met hun en we willen ze zeker nog eens ontmoeten en dan misschien gezamenlijk een stuk Route 66 rijden. Ken weet er heel veel van dus….is vast een keer leuk! We rijden eerst naar de Walmart om een koelbox, water e.d. te kopen voor onderweg.

In OKC was het even zoeken naar de Route 66 maar nadat we de Milk Bottle op Classen hadden gevonden, ging het goed. We hadden van Ken een boek over de Route 66 in Oklahoma gekocht en dat kwam nu goed van pas. Er stond een erg goede beschrijving in van de Route. In Arcadia aangekomen, zijn we eerst bij Pops wezen kijken. In 2007 was dit er wel maar nog niet open. Het is een tankstation maar wel anders, je kunt er ook eten en drinken en er zit een grote souvenir shop bij. En druk dat het er was, leek wel een kippenhok! Maar het zag er goed uit en de zaken gingen goed zo te zien. Ook de Round Barn even bekeken, was niet veranderd zo te zien. Bij John Hargrove zijn we natuurlijk weer wat langer blijven hangen. Hele aardige man die oude auto’s restaureert maar ook een vervent verzamelaar is van Route 66 icons. Zijn hele terrein staat vol met dit soort dingen, zoals de Blue Whale, Twin Arrows en ga zo maar door. Een plek die je echt niet over moet slaan!

De Route 66 is nog zo goed als helemaal te volgen in Oklahoma. We stoppen nog regelmatig om mooie gebouwen of leuke signs op de foto te zetten maar moeten er wel een beetje de vaart in houden. We komen pas laat aan in Tulsa en nemen een kamer in een echt Route 66 Motel, het Desert Inn Motel. Oud maar goede kamer, alle kamers zijn beneden, dus lekker auto voor de deur, daar houden wij van! We zijn gelijk op zoek gegaan naar een restaurant dichtbij en vonden het Golden Saddle BBQ restaurant. Goed gegeten hier!

Terug in het motel eerst verslag van gisteren en vandaag gemaakt en geplaatst anders gaan we teveel achter lopen! We kunnen helaas geen mail verzenden wat vreemd is want ontvangen doen we wel, dus we kunnen jullie niet attenderen op nieuwe verslagen! We hopen dat jullie toch lezen en misschien reageren als het lukt!

Dag 3: Oklahoma City

 

State Capitol building

Verslag:

Na een lekker ontbijt in het hotel, waar Ken en Melissa niet bij waren (lagen in coma denken we want geen reactie na kloppen op hun deur), zijn we op pad gegaan. We zijn eerst naar Hobby Lobby geweest. De koffer met de schaal modellen hebben we gisteren open gemaakt, alles was heel denken we (nog niet uitgepakt!) op één ding na, het Munger Moss sign voor Ramona. Er was een stuk van de pijl afgebroken en dat moest gerepareerd worden. Vandaar Hobby Lobby, we moesten iets van kneedbaar hout hebben en verf. Gedeeltelijk geslaagd hier en de rest hebben we bij The Home Depot gekocht.


En nu…..op weg naar het Red Earth Festival (de powwow), vandaag is het dansen om 12.00 uur en om 19.00 uur. We willen dit in ieder geval zien! We waren er ruim op tijd maar de arena was al aardig aan het vol stromen. Één gedeelte was helemaal door de indianen bezet en dat was een prachtig gezicht. Al die kleurige kostuums en prachtige tooien! Het begon met een intocht van alle verschillende stammen en daarna het volkslied van de indianen. Daarna begon de wedstrijd, want dat is het hier. De winnende indiaan gaat met een aardig geld bedrag naar huis. Het was geweldig om te zien, zeker als die prachtig uitgedoste indianen (de mannen) gingen dansen op best wel opzwepende muziek! Zeker geen spijt van dat we hier naar toe gegaan zijn.


Na ongeveer vier uur hadden we het wel gehad en zijn we weg gegaan. We zijn naar de Route 66 gereden en hebben al wat bezienswaardigheden gezien. The Milk Bottle on Classen, het Tower Theater en het OKC State Capitol. Ook zijn we nog naar Stockyard City geweest, in een Western Store lekker lopen rondsnuffelen en bij de Stockyards zelf gekeken. Hier worden nog echt koeien verhandeld met handje klap. We waren pas laat terug in het hotel. Ken en Melissa waren nog een nacht extra gebleven dus bij hun op de kamer wat gedronken. Heel lief, Melissa had allemaal foto’s van haar katten (“her babies” zoals ze zegt) meegenomen om aan ons te laten zien omdat wij onze katten ook missen! Ze heeft echt prachtige katten, vijf in totaal en ook allemaal vriendjes met elkaar aan de foto’s te zien. We hebben pas laat in de avond wat te eten besteld en hebben dit beneden in de hal van het hotel opgegeten. En daarna zijn we naar onze kamer gegaan en na een heerlijke douche……pitten!!

 

Dag 2: Oklahoma City

 

   

Red Earth Festival

Red Earth Native American Cultural Festival

Oklahoma is de thuisbasis van 39 indianenstammen, en dat betekent een ongeëvenaarde culturele rijkdom die iedere zomer tot uitdrukking komt tijdens de talrijke powwows. Als je eerste kennismaking met dit verschijnsel het Red Earth Native American Cultural Festival is, zullen andere manifestaties weinig indruk meer maken. Een grote arts-and-craftsmarkt met superieure schilderijen, aardewerk en sieraden is nog maar het begin. De mensen laten zich in de allereerste plaats meeslepen door de optredens van dansers, zangers en drummers uit verre streken als Hawaï, Alberta en Canada. Er worden allerlei soorten dansen uitgevoerd, die ieder op hun eigen manier betoverend zijn. Men’s Northern Traditional, de oorspronkelijke dans van de Northern Plains, verbeeldt een strijder die een vijand uitdaagt. De snelle Men’s Fancy Dance is met zijn neontinten de meest theatrale en atletische dans, waaraan vooral jongens en jonge mannen zich wagen.

Verslag:
Al weer vroeg op en na een ontbijt, wat erg goed was, richting het Cox Convention Center gegaan. Om half negen begint de line up en om tien uur de parade. Nadat we de auto hadden geparkeerd, zijn we eerst onze tickets op gaan halen die we al online hadden gereserveerd. Toen we buiten kwamen, zagen we overal indianen, of zoals ze hier zeggen “Native Americans”. En soms zag je er dan ineens één die volledig uitgedost was, helemaal geweldig. We hadden na een tijdje door waar het begin van de parade was en zijn daar naar toe gelopen. Nou, was helemaal goed, we konden alles hier schitterend voorbij zien komen en hebben al heel wat foto’s gemaakt.

Vervolgens zijn we in het Cox Convention Center naar binnen gegaan, hier kon je allerlei art work van de indianen bewonderen en ook kopen. Er lagen echt prachtige sieraden maar jeetje…..wat een prijzen. Zag een schitterende armband maar die was maar $ 2.500,00, was die wel waard hoor. Echt handwerk en prachtig maar niet voor onze beurs!! We hebben wat gegeten en toen zijn we gaan kijken in de arena waar de dansen zouden zijn. Dat was er nog niet maar wel een soort van voorstellen van de verschillende stammen en daarna diverse ceremonies. Ze waren echt prachtig uitgedost, de één nog mooier als de ander. Heel erg van genoten!!

We zijn daarna nog bij het Oklahoma City Memorial wezen kijken. Hadden we al eens gezien maar is best heel indrukwekkend. Er zijn op 19 april 1995 door één idioot, 168 mensen omgekomen doordat hij een auto met explosieven naar binnen had gereden. Een hele serene en mooie omgeving waar nabestaanden naar toe kunnen! Daarna zijn we Bricktown ingegaan. Een heerlijke frappucino gedronken bij Starbucks en langs het kanaal gelopen. Het was warm, 27 graden, en we zijn dus al lekker verbrand.

Daarna terug naar het hotel gegaan en na het plaatsen van bericht dag 1, zijn we naar Ken en Melissa toegegaan. Het leek net of we ze al jaren kenden! Heerlijk zitten kletsen en wat gedronken en ’s avonds gaan eten met ze. Was heel gezellig en na een afspraak om samen te ontbijten, zijn we naar onze kamer gegaan en moe als we toch nog wel waren, vrij snel daarna er in gedoken.

Dag 1: Amsterdam - Oklahoma City

Verslag:
Vanochtend mooi op tijd wakker en de taxi van Van Dorp was er keurig op tijd, geen files onderweg naar Amsterdam dus we waren zo op Schiphol. Nadat we ingecheckt hadden en onze 3 koffers kwijt waren, eerst even de nodige rookwaren gekocht en vervolgens een bakkie gedronken zodat we helemaal klaar waren voor de grote overtocht. We zouden met Continental Airlines vliegen maar United heeft die maatschappij overgenomen. We konden dus niet online inchecken en hadden helaas andere plaatsen in het vliegtuig als dat de bedoeling was! Maar eigenlijk was daar helemaal niets mis mee, ieder een eigen schermpje om films te kijken of een spelletje te spelen. En lekker met z’n tweeën naast elkaar, geen vreemde naast ons! De verzorging onderweg was helemaal in orde, genoeg te eten en te drinken.

Na de tussenstop in Houston vlogen we het laatste korte stuk naar Oklahoma City met een heel klein toestel. Aangekomen op OKC de huurauto opgehaald, TomTom geïnstalleerd en snel naar het hotel gereden. We rijden dit jaar in een Chevrolet Captiva Sport uit 2012, hele complete auto (lederen bekleding, schuifdak, achteruitrijcamera en nog veel meer extra’s). Alle drie de koffers passen gelukkig makkelijk in de kofferruimte. We hebben dit jaar een extra koffer met schaalmodellen bij ons die we gaan afleveren bij het Route 66 Museum in Lebanon MO. We hebben nog geen idee hoe de modellen de reis hebben overleefd, die koffer is nog niet open geweest…

In het hotel aangekomen lag er een bericht van Ken the Landrunner (motor tour guide en artiest) of wij hem even konden bellen. Met Ken afgesproken dat wij hem morgenmiddag bij het zwembad van het hotel zien en hij zou er voor zorgen dat er een koud biertje voor mij (Willem) klaar staat. Nu gaan we eerst proberen wat slaap in te halen zodat we er morgen helemaal klaar voor zijn.