Dag 20: Houston/Humble - Amsterdam

Humble - Amsterdam
Vandaag vertrekken we vanuit Humble in Texas weer richting Amsterdam.

De eerste kolonisten begonnen zich te vestigen in Humble in het begin van de 19e eeuw. Het stadje kreeg zijn naam van één van de eerste kolonisten: ‘Pleasant Smith “Plez” Humble. In het begin van 20e eeuw werd de eerste olie hier gevonden en werd het stadje een “oil boom town”. In 1904 werd een spoorlijn aangelegd en kort daarna verliet de eerste olie de Humble olievelden. De olievelden bestaan nog steeds en hebben meer dan 138,835,590 vaten (22,073,095 m3) geproduceerd.

Toen de ‘oil boom’ voorbij was, gingen veel landeigenaren terug naar de landbouw, melkveehouderij en de houtindustrie. Het bleef een betrekkelijk kleine, rustige plaats tot de opening van de Houston Intercontinentale Luchthaven in 1969. Onder andere veel grote hotelketens hebben zich hierdoor in Humble gevestigd.

Verslag:

Dit motel, Motel 6 in Humble TX, was prima alleen.....géén koffiezetapparaat op de kamer. Willem heeft dus even koffie gehaald bij de receptie en dat opdrinkende, hebben we de laatste spullen in de koffers gepropt! Daarna uitgecheckt en gaan kijken waar we wat kunnen eten. En natuurlijk bij de Mac onze laatste Mocha Frappé gehaald! Toch jammer dat ze die in Nederland niet hebben, zou volgens ons lopen als een trein. We hebben nog een beetje lopen rondkijken bij Kohl's, een groot warenhuis, en bij Super Target. Hier ook nog wat te snoepen voor de terugreis ingeslagen.

We zijn daarna op ons gemak naar het vliegveld gereden, de autoverhuurbedrijven waren heel makkelijk te vinden. Auto zonder problemen ingeleverd en toen met de bus naar het vliegveld. We konden hier gelijk inchecken en de koffers afgeven, die van mij was iets te zwaar maar een paar boeken eruit.......en toen was het in orde. Boeken in handbagage gestopt en toen nog even naar buiten om te roken. We hadden nog tijd genoeg en we zaten hier in de schaduw gelukkig want het was alweer bijna 39 graden!

We hoorden van een vrouw die ook even kwam roken, dat het nogal druk was bij de douane dus besloten we om toch maar eens naar binnen te gaan. Het was druk maar het viel mee, alleen de license plates gaven problemen, tas moest open en plates eruit. Toen weer door de scan en het was in orde! Tas weer inpakken en nu eerst wat te drinken, je krijgt zo'n dorst van die hitte! Boarden begon laat en we waren al bang dat we te laat zouden vertrekken. Op de tijd dat we zouden vertrekken, zaten we net in het vliegtuig. We vertrokken uiteindelijk 40 minuten te laat. Het was 9 uur en 45 minuten vliegen naar Amsterdam en de afstand is 5132 mijl.

De verzorging onderweg vonden wij minder als op de heenreis, het eten was helemaal niet lekker! We landen om 08.47 uur op Schiphol i.p.v. om 08.20 uur, viel dus nog mee. Koffers halen en op naar de taxi, we zagen nog niemand van Van Dorp en probeerden te bellen. Allebei onze telefoons deden het niet, het bleek dat ze ons al vier keer hadden gebeld. We hadden de vliegtuigmodus gebruikt en of het nou daardoor kwam. Opnieuw opgestart en toen lukte het om te bellen. De taxi was er al maar stond iets verderop. We waren snel thuis en onze katten-kinderen waren weer zo blij, we werden tig keer gekopt en ze bleven om ons heen draaien! Ze zijn ontzettend goed verzorgd door Lia en Eric (onwijs bedankt daarvoor!) maar je merkt toch altijd wel dat ze je missen en wij hun ook!

We bedanken iedereen voor de reacties, toch altijd leuk als je ziet dat de verslagen gelezen worden! We kunnen weer terugkijken op een geweldige reis, veel verschillende dingen gezien en veel mensen ontmoet die we nooit meer zullen vergeten!!

Dag 19: Baytown - Houston/Humble

Houston
Houston is de grootste stad van Texas en ligt aan de Golf van Mexico. De stad is de op drie na grootste stad van de VS en de grootste aan de Golfkust. De stad ligt in Harris County, de qua inwonertal op twee na grootste county van de VS. Houston telt zo'n 2,2 miljoen inwoners, met een stedelijke agglomeratie van 5,7 miljoen inwoners, en groeit snel.

Lyndon B. Johnson Space Center
Het Lyndon B. Johnson Space Center van NASA is gevestigd in Houston. Van hieruit worden alle missies die de NASA onderneemt gecoördineerd. Houston is de aanspreektitel van de capcom, de enige persoon in het vluchtleidingscentrum met wie de astronauten rechtstreeks spreken. Daardoor is Houston tevens het eerste woord, dat op de maan werd gesproken. Op 20 juli 1969 sprak Neil Armstrong, de commandant van Apollo 11, de volgende woorden: "Houston, Tranquility Base here. The Eagle has landed." De uitspraak "Houston, we have a problem" wordt vaak voor de grap gemaakt als men een of ander probleem tegenkomt. Dit is een onnauwkeurige weergave van "Houston, we've had a problem", een bekende zin die commandant Jim Lovell sprak naar aanleiding van een explosie aan boord van Apollo 13.

Verslag:

Onze laatste volle dag in de USA dus we starten met het halen van overheerlijke donutsen bij Danay’s Donuts. Ze waren net vers gebakken dus echt om je vingers bij op te eten! Daarna nog even bij wat winkels gekeken in Baytown voor we op pad gingen naar het NASA/Johnson Space Center. Dat lag ca. 24 mijl hier vandaan. Het Lyndon B. Johnson Space Center ("JSC") is het centrum van de NASA voor bemande ruimtevaartactiviteiten, gevestigd in Houston, Texas. Het bestaat uit een complex met honderd gebouwen en 650 hectare grond, en is vooral bekend door de uitspraak "Houston we have a problem".

Het centrum werd in 1963 opgezet als Manned Spacecraft Center, op land dat door Rice University was geschonken en is in 1965 in gebruik genomen. In 1973 werd het centrum hernoemd als eerbetoon aan de in dat jaar overleden ex-president van de VS, Lyndon B. Johnson. Het Johnson Space Center is de thuisbasis voor het astronautencorps van de Verenigde Staten en verantwoordelijk voor de training van astronauten uit zowel de VS als uit landen van partners. Het Johnson Space Center is de thuisbasis voor het Mission Control Center (MCC-H), dat voor de NASA de bemande ruimtevaart coördineert en monitort. MCC-H stuurde alle Space Shuttle-missies aan en de activiteiten buiten het Internationaal ruimtestation ISS. Het centrum is ook verantwoordelijk voor de operaties op het White Sands Test Facility in New Mexico, dat als back-up dient voor het landingsterrein van de Spaceshuttle. Verder heeft het als taak het Project Constellation programma te coördineren, dat alle Spaceshuttleprogramma's na 2010 heeft vervangen.

Project Constellation is een programma van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA met de volgende doelen:
• Het Internationaal ruimtestation ISS in afgeslankte vorm afbouwen;
• De Space Shuttle veilig laten vliegen tot 2010;
• De Crew Exploration Vehicle (CEV) ofwel de Orion ontwikkelen en in de vaart nemen vóór 2014;
• Terugkeren naar de Maan vóór 2020;
• De aanwezigheid van de mens uitbreiden naar de rest van het zonnestelsel;
• Een ondersteunend en betaalbaar bemand en onbemand programma;
• Het ontwikkelen van ondersteunende vernieuwende technologie, kennis en infrastructuur;
• Het promoten van deelname van commerciële en internationale partners.

We hebben de tram tour gedaan en het Mission Control Center van binnen gezien. We kregen uitleg over wie hier zaten tijdens missies, er is bijvoorbeeld een Flight Director en alles wat hij of zij zegt moet worden uitgevoerd. Zelfs de president van de VS kan hier niets aan veranderen of er tegen inbrengen. Verder was Rocket Park erg leuk om te zien, wat is zo’n raket enorm groot zeg als je er zo langs loopt. Je weet dat het een enorm groot iets is maar je kan je er toch niet echt een voorstelling van maken.

We rijden verder naar Humble TX waar we ons laatste hotel hebben geboekt, lekker dicht bij het vliegveld zodat we ons morgen niet hoeven te haasten. Het was enorm druk onderweg en we hebben een paar keer in de file gestaan. Maar we zijn er gekomen, hotel ziet er goed uit en alle kamers zijn onlangs gerenoveerd. We hebben trouwens wel een kamer beneden en alles ziet er heel goed uit. We zijn even in een Mall geweest die schuin tegenover het hotel lag, allemaal bekende zaken hier zoals: Macey’s, JC Penny, American Eagle Outfitters, Victoria’s Secret en ga zo maar door! ’s Avonds heerlijk gegeten bij TGI Friday’s die iets verderop lag, zelfs voor het eerst een heerlijk nagerecht! Het was trouwens vandaag echt bloedheet hier, vanmorgen om 08.00 uur was het al 28.8 graden en vanavond om 19.30 uur was het nog 40 graden wat het zo’n beetje de hele dag is geweest! Kou zoals bij ons is niet fijn maar dit ook niet hoor, snap die hoe die mensen hier het uithouden!

Dag 18: New Iberia - Baytown

Verslag:

Vanmorgen weer vroeg op pad, eerst de auto even aftanken en dan richting Kaplan LA. We pakken hier de LA-82 die ons langs de kust van Louisiana naar Texas brengt. Het is een hele mooie weg om te rijden, lekker rustig en ontzettend veel water om ons heen. We rijden soms dicht langs de Golf van Mexico en soms iets verder ervan af maar dan zijn er wel weer meren of rivieren aan de andere kant van de weg. Wat leuk is hier om te zien, is dat de meeste huizen hier op palen staan. De oorzaak waarom dit moet is natuurlijk minder leuk! Het worden de Cajun High Risers genoemd. Sommige staan echt heel hoog, andere iets minder en anderen helemaal niet! Het kan hier, denken we, soms flink te keer gaan en met al dat water is het dan verstandig dat ze dit gedaan hebben.

Aangekomen in Cameron LA zien we enorm veel schade, we zien hier heel veel funderingen van huizen die er niet meer zijn. Ze zijn wel weer aan het bouwen maar niet op de plekken waar ooit huizen gestaan hebben. Zou dit Katrina geweest zijn? Iets verderop moeten we met een ferry over het Cascesieu Lake en Willem vroeg aan de man die de ferry bediende, wat de oorzaak was van alle schade in Cameron. Dat was de orkaan Rita geweest in 2005. De orkaan Katrina had meer huisgehouden in de Mississippi-area vertelde hij.

Aangekomen aan de overkant rijden we richting Holly Beach en hier rijden we echt pal langs de Golf van Mexico. We hebben hier even heerlijk over een strandje lopen banjeren en met onze voeten in zee gelopen! We besluiten om nog een eind door te rijden want ondanks dat we hier niet echt hard rijden, schieten we toch lekker op. We hadden eerst Port Arthur TX als eindbestemming maar dat is Baytown geworden, vlak bij Houston. We hebben hier een kamer genomen in de Econo Lodge, hele leuke kamer en weer lekker beneden.

We zijn na even relaxen bij het Outback Steakhouse gaan eten wat hier dichtbij lag. Andere jaren ook wel gegeten en onze ervaring is, dat het hier altijd heel lekker is, en dat klopte! Terug in het hotel hebben we de auto leeg getrokken en zijn we alles gaan herinpakken. We zitten nu beneden en morgen weten we dat nog niet. Kan maar vast gebeurt zijn! Een aparte tas gemaakt met kleding voor de reis naar huis, hoeven we ook niet met koffers te sjouwen morgenavond. We gaan morgen in ieder geval naar het Nasa/Johnson Space Center want volgens Jos is dit geweldig om te bezoeken, en verder zien we het wel!

Dag 17: New Orleans - New Iberia

De plannen zijn weer iets gewijzigd, we slaan Baton Rouge over en gaan van New Orleans naar de Oak Alley Plantation en Avery Island!

Verslag:

Vertrekken al vroeg vandaag richting de Oak Alley Plantation die ca. 50 mijl van New Orleans af ligt. Het is makkelijk te vinden met de beschrijving die op internet te vinden was. De Oak Alley Plantation is een plantagehuis in Vacherie in Louisiana. De plantage dankt zijn naam aan een 240 meter lang pad dat van het huis naar de Mississippi-river leidt en aan beide zijden omgeven is door grote eikenbomen. Deze bomen zijn in het begin van de 18e eeuw geplant en ouder dan het huidige landhuis. Het landhuis staat op de lijst van het National Register of Historic Places. Op een deel van het 455 hectare grote terrein wordt nog steeds suiker verbouwd.

Het huis werd gebouwd in de periode 1837-1839 in opdracht van Jacques Telesphore Roman, de eigenaar van de betreffende suikerplantage. Het landhuis werd zwaar beschadigd tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog en daarna in 1866 op een veiling verkocht en weer gerestaureerd. In 1925 kwam het landgoed in het bezit van een echtpaar genaamd Stewart. Zij lieten het landhuis, wat in slechte staat verkeerde, grondig renoveren. Na hun doodkwam het onder beheer van een stichting die er een museum van maakte. Het landhuis is een typisch voorbeeld van een Frans-Caraïbisch plantagehuis, Het is een vierkant gebouw met rondom een zuilengalerij met Dorische zuilen. Het heeft een centrale hal met twee verdiepingen die het gehele pand van voor naar achter doorkruist. De Oak Alley Plantation kan gezien worden als een voorbeeld van de Antebellum-architectuur van het Amerikaanse zuiden.

We rijden verder richting Avery Island. We gaan hier McIlhenny Company Tabasco bekijken en Jungle Garden. We zijn net op tijd voor de laatste tour door de Tabasco Factory. Dit is de enige Tabasco Factory ter wereld. De originele Tabasco Pepper Sauce is voor het eerst gemaakt in 1868 door Edmund McIlhenny, hij maakte het voor familie en vrienden. Die vonden het zo lekker dat hij er patent op heeft gevraagd en het is gaan produceren. Er worden nu 70.000 flessen per dag geproduceerd die over de hele wereld worden verscheept. Er is een winkel bij waar je allerlei soorten kunt proeven en kopen.

Daarna zijn we de Jungle Gardens, een 170 hectare groot gebied, gaan bekijken. Je kunt er gewoon met de auto doorheen rijden en stoppen en uitstappen waar je wilt. Dat is met deze temperaturen wel zo lekker, het is vandaag zo’n 35 graden en de luchtvochtigheid is ook erg hoog. Maar de Jungle Gardens, ze zijn door E.A. McIlhenny of “de heer Ned” zoals hij liefkozend werd genoemd, in de jaren 1890 allereerst opgezet als vogelkolonie, later genoemd Bird City. Witte reigers (White egrets) werden afgeslacht door jagers voor de veren die gebruikt werden om modieuze dameshoeden van de maken. De heer Ned heeft acht jonge reigers laten opgroeien op Avery Island en toen over de Golf van Mexico gebracht om ze te leren migreren. De volgende lente keerden de vogels, met nog meer soortgenoten, terug naar het eiland. Een migratie die tot op de dag van vandaag plaats vindt, duizenden witte reigers en andere watervogels keren jaarlijks terug naar Bird City. Verder zien we hier ook een heel aantal alligators in verschillende vijvers. Ook de planten zijn zeldzaam op Avery Island, je ziet veel soorten azalea’s, Japanse camelia’s, Egyptische papyrus en andere botanische schatten.

We zoeken nu een hotel hier niet te ver vandaan want het is al weer laat. We vinden een Super 8 in New Iberia, ziet er nog vrij nieuw uit, kamer is beneden en groot. Weer helemaal goed! Even relaxen en dan gaan we eten bij Ruby Tuesday, ja weer!, omdat dit bijna tegenover het hotel ligt en we geen zin hebben om nog ver te rijden. Was weer lekker! Morgen gaan we verder langs de kust over de 82, tenminste…..als de tropische storm Debby, die zich vandaag in de Golf van Mexico aan het vormen is, geen roet in het eten gooit!!

Dag 16: New Orleans

New Orleans
In "The French Quarter" komen Franse, Spaanse, Italiaanse, Caribische, Afrikaanse en zuidelijke invloeden bijeen, een fascinerend mengsel van decadentie en elegantie, conservatisme en losbandigheid, uitbundigheid en ingetogenheid, verfijning en klatergoud. De razende orkaan Katrina heeft hier in augustus 2006 veel schade aangericht, maar de stad bleek veerkrachtig en binnen een jaar waren de meeste toeristische bestemmingen van de 'Big Easy' herbouwd.

De Vieux Carré (ook wel the French Quarter) is zonder meer de aantrekkelijkste wijk, en hij had gelukkig niet al te veel te lijden van de storm. Dit hart van de stad werd rond 1720 aangelegd door de Fransen, en toen de Spanjaarden hier later de baas werden, ontwikkelden zij hem verder. De architectuur doet -ondanks de naam- eerder Spaans dan Frans aan. Overal wordt je aandacht getrokken door een eindeloze stroom musuci, goochelaars en tapdansers (met flessendoppen onder hun schoenen!) en op het terras van Café du Monde (altijd open) kun je alles op je gemak in je opnemen. Natuurlijk slaan we de beroemde en beruchte Bourbon Street niet over, met zijn luidruchtige muziekclubs en eettentjes.

Verslag:

Vandaag gaan we New Orleans een beetje verkennen. We pakken eerst de Streetcar naar de French Quarter en daar de Streetcar die door Canal Street gaat. Ze hebben het gewijzigd want deze reed ineens door naar de Riverfront dus naar de French Market. We hebben eerst hier een beetje lopen rondkijken. Je ziet hier overal veel maskers en kettingen voor Mardi Gras. Het Franse Mardi Gras, letterlijk vertaald als ‘vette dinsdag’, is de dag voor Aswoensdag. In het Nederlands spreken we echter over Vastenavond. De betekenis gaat terug tot in de tijd dat er geen bewaarmogelijkheden waren voor de voedingswaren enerzijds en de aanvang van de vastentijd op Aswoensdag anderzijds. Al het eten dat de winter had overleefd, moest worden opgegeten tot iedereen vet genoeg was om de periode te kunnen overbruggen tot de nieuwe lente met nieuwe gewassen. Vandaag de dag is het ook een verkleedfeest en een paradefeest dat in o.a. New Orleans LA wordt gehouden, meestal als climax van een drie dagen durend carnavalsfeest.

Veel gebruikte kleuren zijn paars en groen en goud. Het is de gewoonte om kralen naar elkaar toe te gooien. Men vraagt er zelfs om: “Throw me something” is een veelgehoorde kreet. De gekte om zoveel mogelijk spulletjes te verzamelen, heeft ertoe geleid dat vrouwen hun borsten ontbloten om iets te krijgen. De kreet “Show me your tits” is dan ook vaak te horen in Bourbon Street in de Franse wijk. Op vele andere plaatsen in de stad is het zogenaamde ‘flashen’ verboden. Het feest is heel populair in Amerika! Verder zie je in de French Market veel T-shirts en caps en dergelijke. We zien ineens cd’s en er is er ook één van BB King, die nemen we mee want dat is toch één van de beste Blues artiesten die er is.

We nemen de Streetcar weer en stappen nu uit bij de Steamboat Natchez. Dit is één van de weinige nog echt werkende radarboten op de Mississippi-river. Er vertrekt een cruise over een klein uurtje en we besluiten dit te doen. Het water ziet er erg rustig uit dus jawel……ik waag het er maar op. Het was alleen bloedheet maar ik heb geen last gehad van misselijkheid. Je mocht ook in de machinekamer kijken en bij het rad. De cruise duurde twee uur. We kwamen ook langs gebouwen die flink beschadigd waren door Katrina in 2005. Ze waren overal nog steeds bezig met herstelwerkzaamheden.

Terug aan wal pakten we de verkeerde Streetcar en hebben daardoor een stuk gelopen in het Warehouse District voor we de goede Streetcar weer konden pakken. Die bracht ons naar Bourbon Street. We hebben hier een beetje lopen rondkijken en wat gedronken. Ik vind toch Beale Street in Memphis een stuk leuker, je voelt je hier niet onveilig maar er liep nu zelfs een vrouw rond met een ontbloot bovenlijf en veel sexclubs ook hier! In Beale Street gaat het meer om de Blues die je overal kunt beluisteren. Ook het French Quarter verder bekeken, er staan hier heel veel schitterende panden.

We waren pas laat terug in het hotel en hebben eerst onze zere voeten een beetje rust gegund. Toen even wat bier gehaald bij de Walmart en daarna wat gegeten vlakbij het hotel in St. Charles. Was lekker en een hele aardige ober die ons zelfs een hand gaf toen we weggingen! Veel gezien vandaag maar eigenlijk moet je nog meer dagen in New Orleans zitten om alles te kunnen zien. Keuzes keuzes keuzes!!

Dag 15: Natchez - New Orleans

New Orleans
New Orleans is de grootste stad van de Amerikaanse staat Louisiana. De stad is in 1718 gesticht door Jean-Baptiste Le Moyne de Bienville en genoemd naar de Fransman Filips II van Orléans. Op wets- en bestuursniveau zijn de stad New Orleans en de Orleans Parish hetzelfde. New Orleans wordt ook wel The Big Easy genoemd. De stad is een industrie- en distributiecentrum, heeft een belangrijke haven, de haven van South Louisiana, en is bekend door haar rijke culturele erfgoed, vooral qua muziek en keuken. De stad ligt op de oevers van de rivier de Mississippi, ongeveer 160 kilometer stroomopwaarts vanaf de Golf van Mexico.

Cultuur
New Orleans is de bakermat van de slavenmuziek en de gospels. Dixieland en New Orleans-jazz zijn vroege stijlen van jazzmuziek die aan het begin van de twintigste eeuw in New Orleans ontstonden. New Orleans-jazz eerst, enige tijd daarna de Dixieland-jazz als reactie van de blanke gemeenschap daarop.

Verslag:

Lekker ontbeten in het hotel en toen eerst gaan kijken waar Mammy’s Cupboard Natchez MS. Na even zoeken zagen we het overduidelijk liggen. Het stelt een 28-foot (= 8 ½ meter) grote zwarte vrouw voor waarbij het restaurant ‘onder’ haar rok zit. We hadden het al op internet gezien maar anders zou je misschien denken, wat is dat nu weer voor iets! Het was oorspronkelijk gebouwd als benzinestation maar in 1940 is het een restaurant geworden. Het gebouwtje is al verschillende malen gerestaureerd, het is zelfs zo erg geweest dat de beide armen eraf lagen maar nu ziet het er goed uit! Het restaurant is dagelijks geopend voor de lunch van 11.00-14.00 uur. Was dus nu niet open maar wel even een aantal foto’s gemaakt.

We rijden verder over Highway 61 naar St. Francisville LA voor we de oversteek maken naar de I-55 die ons naar New Orleans brengt. De LA-10, die ons dus naar de I-55 brengt, is een 2-Lane en een hele mooie weg. De weg voert ons door wat kleine plaatsjes en door heel veel groen. Bij de I-55 aangekomen, pakken we de afslag bij Amite LA om even een stop in te lassen. Even bij de Walmart geweest en bij de Mac een heerlijke Mocha Frappé gehaald, die hadden we vandaag nog niet op! De weg naar New Orleans is geweldig, je rijd eigenlijk de hele tijd over bruggen en ziet overal om je heen water en moerasachtige natuur. Nog één stop in Saint Rose om de tank even vol te gooien en dan zijn we na ongeveer een half uur in New Orleans bij ons hotel.

Het is een leuk hotel in koloniaalse stijl, overal gangetjes en paden en ook de kamer is heel leuk. We hebben twee bedden maar…..er is er één beneden en voor de tweede moet je naar boven! Heel apart, dat hebben we nog nooit eerder gehad of gezien! Het hotel heeft iets weg van de hotels die we wel eens in Cuba hebben gehad. Willem is na een tukkie weer mens en we gaan naar de receptie om te vragen waar we hier lekker kunnen eten. Dat bleek een straat verderop te zijn, St. Charles. We hadden de straat al een stuk doorgelopen toen we zagen dat hier ook de streetcar reed. Er stond een stel te wachten en even aan hun gevraagd waar deze heen ging. Dat bleek French Quarter te zijn, we besloten om naar Bourbon Street te gaan.

Bij het eindpunt moesten we eruit en dat was bij Bourbon Street. We zagen gelijk al dat het hier heel anders is dan in Beale Street in Mephis. We kwamen hier al vrij snel langs sexclubs waar zeer schaars geklede vrouwen voor stonden. Ook veel barretjes en restaurantjes en overal klonk zeer luide muziek uit. We zijn op een terras op een balkon wat gaan eten en konden vanaf hier lekker om ons heen kijken, we zaten er best! Je ziet van alles voorbij komen en toen het donkerder werd, zag je ook de neon overal om je heen heel goed. Bourbon Street is heel anders als Beale Street zoals ik al zei, maar is toch wel heel leuk en druk en we hebben ons geen moment onveilig gevoeld. Morgen bij daglicht nog wel even terug want er staan hier prachtige gebouwen!!

Dag 14: Vicksburg - Natchez

Natchez
Een oneindig brede rivier, bezaaid met eilandjes en moerassige wouden op de oevers; de Mississippi. Ten oosten van deze wereldberoemde rivier ligt het plaatsje Natchez. Het is de oudste nederzetting aan de Mississippi en toont nog steeds de welvaart waarin de slaven- en plantagebezitters in de tijd van voor de Burgeroorlog leefden.

Verslag:

Vandaag eerst een heerlijk ontbijt in het hotel, een hot breakfast dus met scrambled egg, sausages, wafels etc. We kunnen er voorlopig weer even tegen! We rijden eerst via Highway 61 tot aan Port Gibson. Hier pakken we de Natchez Trace Parkway op. Het pad wat oorspronkelijk is gebaand door bizons, indianen en pioniers, is sinds de jaren dertig hersteld door de National Park Service tot een prachtige toeristische route. In de vroege negentiende eeuw was het een drukke verkeersader voor pioniers, missionarissen en handelaren. Ook bootlui die hun schepen met de stroom mee de Mississippi-river af lieten drijven en spullen –inclusief de boot- in New Orleans verkochten, namen dit pad terug naar huis. Het is een schitterende weg, weinig verkeer en ontzettend veel groen! Als je ergens stopte, dan hoorde je alleen maar insecten en vogels, meer niet!

Net na de middag zijn we al in Natchez. We hebben eerst een kamer genomen in de Best Western River Inn, ligt echt heel leuk aan de Mississippi-river vlak bij de Natchez-Vidalia Bridge . Daarna zijn we Natchez gaan verkennen. Eerst naar een oude nederzetting van de Natchezindianen toe gereden. Zij leefden langs de oevers van de Mississippi-river tussen 600 en 1730 en brachten een rijke cultuur voort. Er was niet veel te zien hier alleen een huis, want in tegenstelling tot veel andere indianenstammen leefden de Natchez niet in tipi’s of longhouses. Ze bouwden huizen van palen, met rieten daken. De wanden werden aangesmeerd met leem.

Natchez is de oudste nederzetting aan de Mississippi-river en toont nog steeds de welvaart waarin de slaven- en plantagebezitters in de tijd van voor de Burgeroorlog leefden. Er staan hier veel schitterende huizen, Antebellum Homes. Dit zijn geen plantagehuizen maar town houses waar de gezinnen van de plantage-eigenaren woonden, veilig voor de frequente overstromingen. We hebben via een kaart heel veel van die huizen gevonden. Echt groot en de één was nog mooier dan de ander! Bij Monmouth mochten we ook binnen kijken in een paar ruimtes, net als de buitenkant ook enorm groot en hoog. Specifiek aan deze huizen vind ik wel de enorme zuilen en veranda’s.

In de Mississippi-river zagen we een boot liggen, leek ook een radarboot, en dit bleek het Isle of Capri Casino te zijn. Even naar toe gegaan en binnen gekeken. Het was niet zo’n hele grote boot maar wel leuk. Natuurlijk even een paar dollar in de automaten gegooid, beetje winst gelukkig! We hadden ondertussen trek gekregen en zijn op zoek gegaan naar Ruby Tuesday, hadden we vanmiddag ergens zien liggen. Na even zoeken weer gevonden en goed gegeten. Nog vergeten om naar Mammy’s Cupboard te gaan maar dat doen we morgenochtend wel!!

Dag 13: Leland - Vicksburg

Vanuit Memphis rijden we Highway 61; de Blues Highway tot aan Vicksburg in Mississippi.

Highway 61; the Blues Highway
Een legendarische route langs de Mississippi waarop je wordt begeleid door de gepassioneerde klanken van de Delta blues. Soms zingt een weg. Als je de oude Blues Highway volgt, komt je, waar je ook bent, muziek tegemoet. Soul, gospel en R&B klinken uit auto’s, kerken en kroegen die verscholen liggen onder de dennenbomen. Muddy Waters heeft de Blues Highway afgelegd, net als John Lee Hooker, Bessie Smith en B.B. King. Ook Elvis kende de weg – zijn rock-’n-roll is sterk verankerd in de Mississippi-delta.

Verslag:

Vanmorgen was er gebeurd waar we gisteren al bang voor waren, we hadden een lekke band! Gistermiddag hadden we er al ergens lucht in laten doen omdat we telkens een melding kregen dat de rechter achterband te zacht was. Willem heeft dus eerst de band gewisseld en vervolgens hebben we bij de receptie gevraagd waar we de band konden laten maken. Dat was gelukkig heel dichtbij en ze hadden ook gelijk tijd. Hele aardige mensen daar allemaal, vroegen wat ons naar Greenville MS had gebracht en we kregen gelijk hele verhalen over de omgeving. Ook toen we vertelden wat we nog gingen doen, kregen we allerlei adviezen en tips. Voor het repareren van de band, er zat een spijker in, hoefden we niets te betalen! Geweldig aardige lui toch die Amerikanen!!

We gingen nu alleen veel te laat weg en besloten om toch maar gewoon Highway 61 te pakken want daar schoten we best wel op. Het was nu ook weer een 2-Lane en best aardig om te rijden. In Nitta Yuma zagen we leuke oude auto’s en een leuk oud tankstation die even op de foto moesten. De omgeving is hier ook prachtig, heel groen en heerlijk rustig. We zijn vroeg in de middag al in Vicksburg en besluiten om de route iets te wijzigen en niet naar Jackson te gaan maar hier de overnachten en de Natchez Trace later op te pakken. We willen heel graag naar het Vicksburg National Military Park en National Cemetery. Dit is een plek waar een belangrijk stuk Amerikaanse geschiedenis is te vinden. Maar we komen eerst langs Margaret’s Grocery, dit hadden we ook op internet gezien. Het was ooit een kruidenierszaak maar nu stond het leeg. Het is een zeer bijzonder bij elkaar geraapt zootje, anders kunnen we het niet omschrijven, maar wel heel gaaf om te zien. De boel stond aardig op instorten dus je moest wel uitkijken waar je liep!

Maar nu naar het Vicksburg National Military Park. Hier is in 1863 het laatste belangrijke gevecht in de Vicksburg veldtocht van de Amerikaanse burgeroorlog uitgevochten. In een serie briljante manoeuvres wist de Noordelijke generaal Ulysses S. Grant zijn Army of the Tennessee de Mississippi-river te laten oversteken en het zuidelijke leger van generaal John C. Pemberton op te sluiten in de verdedigingslinies van de versterkte stad Vicksburg MS. Na twee aanvallen op de stad op 19 en 22 mei 1863 sloeg Grant het beleg om de stad. Zonder versterkingen en met weinig voorraden hield het Zuidelijke garnizoen het nog veertig dagen uit. Op 4 juli 1863 werd de witte vlag gehesen. De volledige Mississippi-river was nu in Noordelijke handen. De overgave van Vicksburg en de nederlaag van Robert E. Lee in de Slag bij Gettysburg worden gezien als het keerpunt in de oorlog. Het Zuiden werd na het verlies van Vicksburg in twee delen gesplitst. De stad Vicksburg zou de volgende 80 jaar geen 4de juli vieren (de Amerikaanse Onafhankelijkheidsdag)!

Het was zeer de moeite waard dit bezoek, het park is nu in handen van de National Park Service en dat was te zien. Het is een zeer indrukwekkend park en heel goed onderhouden! Het is ondertussen al laat in de middag dus we gaan maar eens een hotel zoeken. We vinden het Best Western Vicksburg Inn en nemen hier een kamer, beneden, groot en heel schoon, helemaal goed. Even een beetje opgefrist en toen zijn we naar de Mississippi-river toe gereden. We hadden gezien dat hier een aantal grote radarboten lagen die nu dienst doen als casino. We zijn bij het Ameristar Casino naar binnen gegaan en hebben na een beetje gokken, lekker een cheeseburger with fries gegeten. Willem had zowaar nog winst ook, meer geluk dan ik!! Ondanks het tijdverlies door de lekke band, hebben we toch nog veel gedaan en gezien vandaag!!

Dag 12: Memphis - Greenville

Leland
Leland, Mississippi heeft zichzelf uitgeroepen tot "Birthplace of the Frog and Home of the Blues". Toen poppenmaker en producer Jim Henson (geboren op 24 september 1936) in de jaren vijftig van de vorige eeuw, samen met zijn vriend Kermit Scott in Leland Mississippi aan de beek bij hun school naar de kikkers luisterden, hadden zij er op dat moment wellicht geen idee van hoe Jim's creatie 'Kermit, de kikker' de wereld zou veroveren. Later werd Kermit Scott een beroemd professor en Jim Henson besloot z'n kikkercreatie naar zijn vriend te noemen. Kermit maakte zingend zijn debuut in 1957 in The Tonight Show .... meteen de start van een ongeziene succesformule en wereldrage .... de Muppets!

In Leland kun je een tentoonstelling bezoeken die volledig is gewijd aan deze groene kikkervriend en al zijn kornuiten. Verder is een bezoek aan het Highway 61 Blues Museum, waar je het echte "Blues"-gevoel kunt ervaren, een mogelijkheid.

Verslag:

Vanmorgen bijtijds weer op pad, eerst de gebruikelijke dingen, ontbijten, tanken en ijs en water halen! Na een klein uurtje zijn we in Mississippi. We rijden richting Tunica over Highway 61, de Blues Highway. We verbazen ons onderweg over de enorme reclameborden met daarop reclame over casino’s. Net voor Tunica zien we een heel leuk oud gebouw, bleek een oud treindepot geweest te zijn, maar deed nu dienst als Visitor Center. Hier even naar binnen gegaan en toen kregen we gelijk allerlei folders over de casino’s hier in Tunica. We zijn toen toch wel nieuwsgierig geworden en maar even gaan kijken. Nou, enorme hotels met gigantische casino’s! We zijn er één even ingegaan maar deed niet onder voor Las Vegas!

In Cleveland zijn we even naar de Walmart geweest. Toen we ergens onderweg bij een rivier aan het kijken waren, kreeg ik van een houten leuning een splinter in mijn duim. Geen pincet bij ons dus maar even kopen! Vroeg in de middag waren we in Leland en hier hebben we eerst een klein “Highway 61 Blues Museum" bekeken. De man vroeg ons waar we vandaan kwamen en toen hij het hoorde, keek hij heel verbaast en vond het geweldig dat we hier naar binnen waren gekomen. We moesten het gastenboek echt tekenen want anders geloofde de ‘city council’ niet dat we hier echt waren geweest, grappig!

Leland is de geboorteplaats van Kermit de kikker, de schepper was Jim Henson. We zijn dus ook naar Jim Henson’s Delta Boyhood, home of Kermit de Frog, een klein museum, geweest. We kregen van de vrouw die hier de beheerder was, hele verhalen over hoe alles ontstaan is en over de familie van Jim. Aantal foto’s gemaakt van de allereerste Kermit die handgemaakt was door Jim en met een hele grote Kermit op de foto! En toen op zoek gegaan naar een hotel, we hadden het wel gehad vandaag! We hebben een hotel gevonden in Greenville, ca. 7 mijl verderop. Even spullen op de kamer gegooid en toen gaan kijken waar we kunnen eten.

Nou, en dat is een verhaal apart! We zagen in een folder van Greenville een restaurant staan, Doe’s Eat Place. Dit was een ‘must visit place’ waar je de lekkerste steak uit de hele USA kon eten. Toen we er naar toe reden, kwamen we door buurten dat we dachten, wat en afbraakzooi! Aangekomen bij het restaurant, hebben we ook getwijfeld want het zag er niet uit! Maar onze nieuwsgierigheid won toch gelukkig! Als je binnen komt, kom je gelijk in een ruimte waar ze vlees grillen, dan moet je door de keuken en alles is heel krap en kom je bij een paar tafeltjes. Het zag er echt niet uit en toen wij kwamen waren er nog niet veel mensen. De zaak stroomde echter steeds meer vol, niet te geloven hoeveel mensen er binnen kwamen. Er bleken allerlei ruimtes (hokjes) te zijn waar je kon eten. We zagen later buiten dat een politieagent het verkeer aan het regelen was, zo druk was het.

Maar…….een geweldige steak dat we te eten kregen, de lekkerste die we ooit gegeten hebben, echt supermals! Toen we gingen afrekenen vielen we bijna stijl achterover van de prijs, hadden we niet verwacht in een zaak als dit, erg duur maar goed, uitmuntend en een hele aparte ervaring rijker! Toen we later op internet keken, zagen we dat dit restaurant in de top 10 staat van ’s werelds beste steak houses!! Volgens ons zou echter de smaakpolitie en iedere recensent dit restaurant afkeuren qua interieur en exterieur, maar niet qua eten!

Highway 61 is niet echt spannend om te rijden als je er nergens afgaat. Voor de plaatsen moet je bijna overal zijwegen in maar dan zie je soms wel leuke dingen. Morgen gaan we eerst verder langs de Mississippi River naar Vicksburg voor zover we het redden qua tijd en anders pakken we de 61 wel weer.

Dag 11: Memphis

Graceland, Memphis TN

Memphis
Vandaag gaan we naar Graceland. Elvis Presley's Graceland Mansion is poenerig en exuberant, maar evenzeer intrigerend en aangrijpend. Iedereen heeft gehoord over de kristallen kroonluchters, de pauwblauwe gordijnen en de legendarische 'Jungle Room', maar er is zoveel méér dan die kitscherige façade. Je kunt allerlei kamers bekijken en ook een 'trophy hall' met gouden en platina platen, gitaren, kostuums en sieraden. Je kunt ook zijn motoren en auto's bewonderen, inclusief de roze Cadillac uit 1955, en zijn twee privévliegtuigen. In Meditation Garden zijn de graven van Elvis, zijn ouders en zijn grootouders te zien.

Verslag:

Vanmorgen lekker op ons gemak richting Graceland gelopen. Het was nog vroeg dus erg rustig! Na onze tickets te hebben gehaald, gingen we met een busje naar de overkant waar de mansion is. Het is een zeer indrukwekkend huis wat in 1939 is gebouwd. We hebben audioapparatuur en worden daarmee rondgeleid. We mogen de woonkamer, de slaapkamer van zijn ouders, de keuken, de pool-kamer, de jungle room en nog wat andere ruimtes beneden zien. Boven zijn Elvis zijn privé vertrekken en daar mag niemand komen. Beneden in de kelder komen we in een ruimte waar al zijn gouden en platina platen te zien zijn en een ruimte waar kostuums van hem tentoongesteld worden. Buiten het huis komen we bij de begraafplaats waar Elvis en zijn vader en moeder en ongeboren tweelingbroer zijn begraven. Er is een ‘Meditation Garden’ bij, het zag er erg mooi uit.

Verder op het terrein, zien we nog verschillende tentoonstellingen, zijn collectie auto’s en zijn privé jet, de Lisa Marie. Daarmee vliegen was wel luxe hoor, zelfs een tweepersoonsbed erin! Er waren ook ontelbare souvenirshops op het terrein waar je doorheen moest als je naar een tentoonstelling wilde gaan, erg slim! Wij zijn nou niet zoals je kan zeggen, echte Elvis fans maar deze tour was erg leuk en hadden we niet willen missen.

We zijn hierna bij het Heartbreak Hotel wezen kijken. Dat viel ons een beetje tegen, we hadden verwacht dat we hier één en al Elvis zouden zien maar het Days Inn waar wij zitten, is meer Elvis aanwezig. We rijden nu verder over de Elvis Presley Boulevard om naar de Stax Recording Studio’s te gaan. Hier zijn platen opgenomen van hele grote en bekende artiesten zoals: Otis Redding, Isaac Hayes, The Staple Singers, Sam and Dave, Al Green, Ike and Tina Turner en ga zo maar door. We krijgen eerst een film te zien en gaan daarna het Stax Museum of American Soul Music bekijken, een erg leuk museum! Er is hier trouwens een Stax Music Academy bij en The Soulsville Charter School. Samen met het museum vormen ze de Soulsville Foundation, en non-profit organisatie die er voor zorgt dat de soul muziek blijft voortbestaan!

We rijden door naar de Sun Studio, de studio waar de 18 jarige Elvis Presley voor de eerste keer binnenliep en toen hem gevraagd werd als wie hij klonk zei hij: “I don’t sound like nobody”, en hij zong “That’s all right” zoals nog nooit iemand het ooit had gezongen! De eigenaar was echter niet onder de indruk en pas een jaar later kreeg Elvis de kans om weer te zingen en kreeg toen ook een contract. Na drie jaar werd zijn contract verkocht voor $ 35.000,00 aan RCA Records, dat was toen heel veel geld en de eigenaar van de Sun Studio had het hard nodig want het ging niet zo goed. Er zijn hier ook veel platen opgenomen van grote artiesten zoals: Johnny Cash, Jerry Lee Lewis, Roy Orbison, BB King en vele anderen. De studio wordt nog steeds gebruikt voor opnames. Erg leuk om dit gezien te hebben!

En nu naar het Peabody Hotel om naar de Peabody ducks te gaan kijken. De eenden gaan ’s morgens om 11.00 uur van het dak met de lift naar de vijver in de lobby en om 17.00 uur gaan ze over de rode loper weer terug de lift in naar hun verblijf op het dak. Te gek voor woorden eigenlijk dat dit zo’n druk bezochte attractie is! Maar goed, het was wel een leuk gezicht om die eenden over de rode loper te zien lopen en met zijn allen bij elkaar in de lift naar boven te zien staan. We zijn ook nog even naar het dakterras gegaan, je had er een mooi uitzicht over Memphis. We zagen de Mississippi River ook mooi liggen.

We gaan eerst nog even naar Beale Street om wat te eten en komen toch weer bij BB King terecht. Er speelde weer een andere band als gister en het klonk erg lekker! Na het eten nog even naar de Beale Street Flippers staan kijken, de paar jongens die geweldige acrobaten waren. En daarna zijn we naar de Mississippi River gereden en hebben er een stuk langs gereden voor we weer naar ons hotel gingen. Veel gezien vandaag en een paar aardige moeie voeten aan overgehouden!!

Dag 10: Mammoth Spring - Memphis

  

Memphis
Memphis is de grootste stad van de Amerikaanse staat Tennessee, vernoemd naar de vrouw van Epaphus, de stichter van Memphis (Egypte). De stad is gesticht in 1819 en had in 2007 674.028 inwoners. Sinds het jaar 2000 vertoont het inwonertal een dalende trend. Dit komt door de groeiende criminaliteit in de buitenwijken van Memphis. Memphis wordt ook wel, samen met Nashville, de muziekstad van de wereld genoemd. Dit heeft te maken met het feit dat er vele muziek genres zijn ontstaan waaronder de Rock-'n-roll. Ook speelt het Blues genre er een belangrijke rol.

We gaan zeker de Sun Studio bekijken, de plek waar de Rock-’n-roll is geboren. Het label Sun Records bood onderdak aan artiesten als Elvis Presley , Jerry Lee Lewis, Carl Perkins en Johnny Cash. Deze artiesten zijn hier groot geworden. Andere artiesten als B.B. King en Roy Orbison hebben hier ook vele nummers opgenomen. Vervolgens dompelen we ons onder in wat de stad te bieden heeft aan opzwepende rock-'n-roll of intense, schurende blues. In Beale Street, een straat waar veel uitgaansgelegenheden te vinden zijn, heb je onder andere "B.B. Kings Blues Club" waar de geliefde gitarist zijn carrière is begonnen, of de Rum Boogie Café/Mr. Hendy's Blues Hall, die een fantastische huisband heeft en een topcollectie gitaren. In Beale Street is ook de Memphis Walk of Fame te vinden, een publieke tentoonstelling. Het is speciaal ontworpen voor alleen Memphis muzikanten. Het eert artiesten als W. C. Handy, B. B. King, Bobby Blue Bland, en Alberta Hunter.

Verslag:

Na donutsen, water en ijs en overheerlijke Mocha Frappé’s gehaald te hebben gaan we op weg naar Memphis Tennessee. Maar……onze eerste stop was al weer heel snel! We zagen toen we net Mammoth Spring uit waren gereden, een hele leuke zaak. Het was Dear Crossing Antiques en Collectibles. Een hele grote zaak met allemaal aparte ruimtes en jeetje……wat had die man een hoop spullen. Alleen een leuke metal plate gekocht en toen snel weer op weg.

Net na de middag zijn we in Jonesboro in Arkansas, we hebben hier een break ingelast en zijn even een beetje gaan shoppen en hebben wat gegeten. Willem kreeg toen we net weer onderweg waren een dip dus ben ik een stuk gaan rijden. Toen we in de buurt van Memphis kwamen, heeft Willem het weer overgenomen. Het hotel ligt echt naast Graceland, het is het Days Inn op de Elvis Presley Blvd. De kamer is geweldig, ruikt heerlijk fris en is schoon en van alle gemakken voorzien. We kijken op het zwembad in een gitaarvorm, erg leuk gedaan!

Even wat gedronken en toen zijn we richting Beale Street gegaan. Het was er gezellig druk en we hebben eerst lekker overal rond lopen kijken en genoten van de muziek die overal vandaan kwam. We hebben gegeten bij de BB King Blues Club waar live muziek was. En daarna nog maar een beetje rondgelopen en in souvenirshops lopen rondkijken, het moest wat donkerder worden om de leuk te kunnen zien en fotograferen. Dat was echt een heel leuk gezicht en we hebben geprobeerd om foto’s te maken, hopelijk zijn ze een beetje gelukt.

Toen we weggingen, zagen we dat Beale Street nu met hekken was afgesloten en er stond een enorme rij mensen te wachten om naar binnen te kunnen. Er stonden drie beveiligingsmensen die iedereen met een scanner langs gingen om te kijken of ze wapens bij zich hadden. Goed dat ze dat doen, er was helemaal veel politie in Beale Street en zelfs agenten in een verhoogde bak die uitkeken over de straat. Wij voelden ons er in ieder geval niet onveilig! Er zal wel eens het één en ander aan de hand zijn of geweest zijn, maar nu voldoende toezicht. Morgen naar Graceland, kunnen we lekker naar toe lopen!